ды с цікавым носам. Собственно, пілнуй сваей спадніцы і панчохау, вось-цо-да. А мы суд, суд зробім… правы і скоры.
Паулінка (падходзючы да Альжбеты, ласкава). Мамачка, адбярэце яе у таткі.
Альжбета. Што я з ім, дзеткі, зраблю? Ешчэ біцца будзе…
Сьцепан (да Пранціся). А добра, сватка, кажыш. Зробім суд, перасуд, добрым складам над гэтым гадам. А які?
Пранцісь. А такі, пане добрудзею: стражнікау паклікаць, спрауніку данясьці. Собственно, інквізытарскі суд зрабіць — па палавіне шась! і гатова, вось-цо-да.
Паулінка (кідаючыся к Сьцепану і цалуючы яму рукі, скрозь сьлезы). Татачка, аддайце! Ні зьдзекавайцеся над ім!.. Ен-жа вам нічога благога ні зрабіў…
Сьцепан (са злосьцю). Спаць, спаць пашла, калі гэткаго нашла! Спаць! (Рве фотографію).
Паулінка (с плачам апускаючыся на лаву). Татка згубіць мяне хочэце… Гвалтам с хаты выгнаць.
Пранцісь (дастаючы пляшку). А цяпер, собственно, выпьем хаутурнаго, вось-цо-да. (Пье).
Паулінка (усхапіушыся з лавы кідаецца к Пранцісю). Па кабыле сваей пі хаутурнаго, а ні па чалавеку, катораго і падноскау ні варт! (Вырываючы і разбіваючы аб землю пляшку). Вось-цо-да!
Пранцісь (разьвесіушы рукі, зьдзіўлены, як і усе). О-о-о!!.
(Заслона).
