Паулінка. (прыпамінаючы). Як-жа ен, як?.. Здаецца, Бык… Бычок…
Сьцепан. Ага, ен, ен. Не, ні так! Быкоускі, каханінькая, роднінькая, вось як. Пан Адольф Быкоускі. (Да Пранціся). Дык бачыш, сваток, ен, значыцца, падлабуніваецца к маей Паулінцэ. Што ты на гэта?
Пранцісь (дастаючы гарэлку). Глупство, глупство, пане добрудзею. Собственно, бычок, вось-цо-да, больш нічога. (Пьець і дае гарэлкі Сьцепану).
Сьцепан (выпіўшы). Заутра, знакам тым, прыедзе абнюхаць, як і што, дык і сваток са сваей загляньце да нас. А ну-ж, каханінькі, роднінькі, можэ які гандэль будзе наладжывацца, дык прыкінеш якое слауцо. Прыедзьце толькі.
Пранцісь. Глупство, пане добрудзею, і прыйці можна. Собственно, блізка, вось-цо-да.
Сьцепан. Блізка, то блізка, але каб ні было сьлізка: на дождж як-бы зьбіраецца.
Паулінка (з мейсца). А ці татка каня паілі?
Сьцепан. Не, каханінькая, роднінькая. Зараз пайду. (Да Пранціся). А можэ разам с сватам пойдзем? Я свайго напаю, а сват свайго паглядзіш, ці добра прывязаны.
Пранцісь. Глупство, пане добрудзею. Собственно, жонка завязе, калі-б кабыла уцекла. (Да Агаты). Прауда, баба?
Агата (з мейсца). Што? — прауда.
Пранцісь. Собственно, калі-б кабыла уцекла, то мяне тады ты дамоу завязеш, пане добрудзею.
Агата. А каб ты, тудэма-сюдэма, бокам езьдзіу! Ідзі скарэй, паглядзі! Гэта-ж і мне с памяці сышло.
Сьцепан. Пойдзем, каханінькі, роднінькі. (Абымаюцца і сланяючыся выходзюць, напеваючы).
|
Чаму-ж нам ні пець, |
ЗЬЯВА XI-ая.
Паулінка, Агата.
Паулінка. Але-ж калі я яго лоблю, цетачка.
Агата. Мала што, дзеткі, тудэма-сюдэма, любіш яго; аде, калі бацька ні хочэ, дык падумай, што людзі скажуць, як супроці волі старых пойдзеш?
