набажэнства — чытаюць нейкія дрындушкі. Вецяр у ваусіх па галаве ходзе. Гэта-ж мне калісь сказалі: ідзі за Сьцепана, — я і пашла без ніякай спрэчкі са сваімі старымі.
Агата. А так, так, тудэма-сюдэма! І мой, як ка мне пасватауся, бацька нябошчык і кажэ: ідзі, бо усе роўна ніхто цябе лепшы ні возьме; я падумала, тудэма-сюдэма, ну і пашла. (Глядзяць абедзьве на сваіх мужоу, пасьля — адна на адну, плююць кожная ў другі бок і разгледаюць ізноу клункі).
Пранцісь. Так, так, пане добрудзею, іначай калісь было. (Дастае пляшку і пье, а посьле дае Сьцепану). Собственно, глупство, вось-цо-да, было, а ты, сват, выпі, каб тое, што было, у памяці ні сядзело (Сьцепан пье, Пранцісь прыдзержывае за пляшку каб той залішне ні выпіу).
Сьцепан (абціраючы вусы ды сплевываючы). Шчыпецца, каб яе гаручка!
Пранцісь (хаваючы гарэлку). Ага, вось-цо-да, шчыпецца, собственно, бо чужая, пане добрудзею. (Абодва закурываюць).
Альжбета (да Агаты). А ці заутра, свацейка, будзеце на кірмашы?
Агата. Ды трэба-ж будзе як сьцягацца.
ЗЬЯВА IX-ая.
Тыя-ж і Паулінка.
Паулінка (уходзючы, да Альжбеты). Можэ-б, мамка, прыціснулі сыр, бо да заутрашняго ні адцісьнецца.
Альжбета. Яшчэ пасьпее… Дай мне с цеткай разгаварыцца.
Паулінка. Ідзіце, ідзіце, мамка, а я за вас, с цеткай пагавару.
Агата. Ідзіце, свацейка, тудэма-сюдэма, ні зважайце на мяне. Мы тут с Паулінкай пачакаем на цябе.
Альжбета (выходзючы). Ну, як сабе хочыце. (Паулінка з Агатай садзяцца на куфры і жыва аб чымсь гаворуць).
ЗЬЯВА X-ая.
Паулінка, Сьцепан, Пранцісь, Агата.
Сьцепан. Знаеце, сваток, гэтаго, гэтаго… як ен… а каб цябе… (Да Паулінкі). Паулінка, як гэты завецца, што мяне сягоння падмазывау?
Паулінка (з мейсца). А скуль-жа я магу ведаць, хто татку мазау?
Сьцепан. Ну, гэты-ж?.. каб ен цяміуся… зяць, зяць!
