Альжбета (сьмяючыся). А каб гэта нам сватак дау гэтай сусолкі пассаць. Ці-ж мы с свацей паскрэбкі…
Паулінка (выходзючы с чэрэпкамі). Ого! Гэтых сьвянцоных кропэль дзядзька і канаючаму ні дау-бы, ні то, што… (Выходзіць).
ЗЬЯВА VIII-ая.
Сьцепан, Альжбета, Пранцісь, Агата.
Пранцісь (у сьлед Паулінцэ). Глупство, глупство, пане добрудзею. Маладзенькая ішчэ, маладзенькая! Лазы трэба, собственно, вось-цо-да.
Агата (да Альжбеты). Што, свацейка, тудэма-сюдэма, добраго куплялі на рынку?
Альжбета. Ат, сее ды тое. Паглядзіце, калі хочэце. Нічога такога цікаускаго. (Устаюць і ідуць абедзьве к куфру і разгледаюць кінутыя на ем пакупкі).
Пранцісь (да Сьцепана). Чуу, сват, пане добрудзею, што сягоння людзі казалі?
Сьцепан. Не, не, каханінькі, роднінькі, ці чуу, ці было калі! А што?
Пранцісь. Ды як-жа, вось-цо-да! Кажуць, пранцуз, пане добрудзею, ідзе на Барысау па шапку і рукавіцы, што калісь там аставіу. Чатырыста тысяч войска с сабой вядзе і собственно…
Агата (перабіваючы, з мейсца). Ні чатырыста тысяч, а чатыры сотні тысячау…
Пранцісь. Глупство, глупство, пане добрудзею. Усе роўна ідзе, вось-цо-да. Спранжыновы касьцел с сабой нясе, пане добрудзею.
Агата (з мейсца). Тудэма-сюдэма, ні нясе, а на паветры, на машыне, што летаюць, гэты касьцел вязе.
Сьцепан і Альжбета (зьдзівіушыся). Ай-я-я! Аж на паветры касьцел вязуць!..
Агата. Але-ж, але! Тудэма-сюдэма, я сама на свае вушы чула.
Сьцепан. Во калі пашло усе уверх нагамі! Як паставюць гэты спранжыновы касьцел, то можна будзе спадзевацца і для нашаго брата якога-такога палягчэння. Дзякуй Богу, дзякуй Богу!!. А вось мая гэта ахмістрыня, дачушка мая сакатушка, сплуталася з гэтым… з гэтым безбожнікам, і хоць ты ей вар на галаву лі.
Пранцісь. Маладзенькая, собственно, вось-цо-да. Бярозавай кашы ні шкодзіло-б, пане добрудзею.
Альжбета. Дужа трудна паладзіць с цяперашняй моладзью. Пашло такое распуство на сьвеце, што ні дай Божэ! Заместа кніжак да
