Паулінка (з дасадай). На што дарэмшчыну вясьці. Ен нікому ніякай забастоукі ні рабіу і ні робіць.
Сьцепан (закурываючы са злосьцю люльку). Чорт яго бяры, ні тут успамінаючы, — рабіу, ці ні рабіу. Знаць і бачыць ні хочу яго у сваей хаце, гэтаго хамуйлу, гэтае плюгауство.
Альжбета. Прыбірай, Паулінка, ужо са стала!
Паулінка (кінуушы на ложак шыцце і ідучы к сталу). А дауно гэта, татка, сам з ім цалаваўся?
Сьцепан. Каханінькая, роднінькая, ні лезь у вочы. А не, то вон с хаты і цябе з гэтай дрэняй выганю.
(Паулінка ідзе з міскай к дзьверам; ніуспадзеукі дзьверы адчыняюцца, уваліваецца у хату пьяны Пранцісь Пустарэвіч, за ім — яго жонка. Пранцісь ніумысьля выбівае міску у Паулінкі).
Паулінка. Ай, што-ж гэта, дзядзька, зрабілі?
ЗЬЯВА VII-ая.
Паулінка, Сьцепан, Альжбета, Пранцісь, Агата.
Пранцісь. Глупство, глупство, пане добрудзею! Пахвалены Езус. Собственно, адкупім, адкупім, вось-цо-да!
Сьцепан і Альжбета. На векі.
Альжбета. А мае-ж вы роднінькія, ці-ж гэта вы усе ішчэ з рынку едзеце? Здаецца-ж раней за нас выехалі?
Пранцісь. Собственно, вось-цо-да, кабыла, заблудзіла, пане добрудзею.
Агата. Тудэма-сюдэма, ці-ж гэта, мачыляпа, калі прыехау у сваім часе дамоу? Ен жа, як рызьнік, то туды, то сюды блытаецца па дарозе.
Пранцісь. Пане добрудзею, твае бабскае дзело — маучаць! Я, собственно, вось-цо-да, спрытны, — тонка панімаю, што і як раблю.
Альжбета. Ды садзіцеся-ж, мае міленькія!
Агата. Тудэма-сюдэма, куды тут садзіцца! Ноч на дварэ, кабыла за плотам, поувярсты да дому, а гэты, тудэма-сюдэма, начніца касавокая, ні вытрывау, каб людзям ні нарабіць у ночы ніспакойства. (Садзіцца, а за ей — другія).
Сьцепан. Э, што там такое! Высьпімся! Дзякуй Богу, ночка ні Пятровая, а Пакровая.
Паулінка (падбіраючы чэрапакі). Заутра госьці будуць, а дзядзька апошнюю міску стоук. Трэба, каб на кірмашы дзьве адкупіу.
Пранцісь. Глупство, пане добрадзею, глупство! Хаутурнаго, собственно, выпьем па місцэ. (Дастае з баковай кішані фляшку, пацягавае з яе і хавае назад).
