ЗЬЯВА VI-ая.
Паулінка, Сьцепан, Альжбэта.
Паулінка (уходзючы з міскай, з лыжкамі і хлебам пад пахай). Аб кім гэта, татка, гаворыце. што мае усякую далікатнасьць і усе такое? (Ставіць яду на стол і садзіцца за шыцце).
Сьцепан (ядучы). Вельмі васпанна цікавая! Скора састарышся, каханінькая, роднінькая, як усе будзеш ведаць.
Паулінка (просючы). Скажэце, скажэце, татачка!
Сьцепан. Ага, ні села, ні пала, захацела баба сала! Калі ужо табе, каханінькая, роднінькая, так хочэцца, ды скажу. (С павагай): Знакам тым, гэты паніч з далікатнасьцяй і с усякім такім — мой зяць.
Паулінка (пырскнуушы сьмехам). Зяць!!.
Сьцепан. Знакам тым, ен ні саусім ішчэ зяць, але скора на яго выкіруіцца.
Паулінка. А як жэ годнасьць гэтаго… гэтаго, ну, як яго… Што некалі татавым зяцем зробіцца?
Альжбета. Ды гэты-ж, гэты… Ты, пэуне, яго бачыла некалі… Адольф Быкоушчык.
Паулінка. Быкоушчык!!.
Сьцепан. Але. Але! Пан Адольф Быкоускі.
Паулінка. Ну, хіба татка для яго другой дачкі пастараецеся, або самі з ім ажэніцеся, каб перарабіць яго с простаго чалавека на свайго зяця.
Сьцепан. А ты што? Зломак?
Паулінка. Зломак — ні зломак, але і за ламаку ні пайду.
Сьцепан. А дзяга на што?
Паулінка. На усе, толькі ні на паганяку к замужству.
Сьцепан. Каханінькая, роднінькая, ішчэ паглядзім, дзе каго пасадзім.
Альжбета (ядучы, да Сьцепана). Еш, вот лепей, чымся с пустога у парожнае пераліваць! Як прыедзе сватацца, тады тое і будзе.
Паулінка. Татка ведаеш ні сягоння, за каго я толькі пайду, або за нікога.
Сьцепан (зьмяніушыся, кідаючы лыжку аб стол). Што?.. За каго?..
Паулінка (устаючы і ідучы к ложку). За каго? За Якіма.
Сьцепан (стукаючы кулаком па стале). Маучы, гадаука! Раз сказау, каб гэтаго шэльмы і звання ні было у маей хаці, каб яго імені я ні чуу ніколі… гэтаго нідавярка, гэтаго… гэтаго забастоушчыка! Дык і ні забывайся аб гэтым, каханінькая, роднінькая…
