ЗЬЯВА V-ая.
Сьцепан, Альжбета.
Альжбета (дастаючы настольнік с куфра). С кім ты гэтак намурзауся?
Сьпепан (закурываючы люльку). Я і с тым, я і с сім, а ты, каханінькая, роднінькая, згадай, — с кім?
Альжбета. А немач цябе ведае с кім!
Сьцепан. Ці ж ні казау, што у цябе тут (Торкаючы сабе пальцам у лоб) ні усе дома? Але слухай: з зяцем!
Альжбета (зьдзівіушыся). З зяцем?!
Сьцепан. Так, так, каханінькая, роднінькая. Хто с сватам, хто с свацей, а як Сьцепан Крыніцкі, дык з родным зяцем.
Альжбета (накрываючы стол). Такі прауду кажуць, што гарэлка людзей с поля зводзе. Калі-ж ты усьпеу яго нажыць?.. Дачка ішчэ замуж ні вышла, а бацька ужо зяця мае!
Сьцепан. Калі ні маю цяпер, дык буду мець у чацьвер. Гэта, бачыш, ен ішчэ толькі зьбіраецца падмазацца к нашай Паулінцэ; ну, а каб сьлізчэй усе пашло, дык перш мяне ен падмазау.
Альжбета (садзіцца). Так-бы і казау адразу. А хто ж гэта такі?
Сьцепан. Адольф Быкоускі!
Альжбета. Э-э! Я думала, хто там!.. Ажно нічога людзкога. Толькі езьдзе ды нюхае, якая дзяучына пасагу болы мае, а сам дык голы, як бізун.
Сьцепан. Пасаг нюхае, бо нос мае. Але усе такі гэта для нас блін ды ішчэ маслам падмазаны. Ен сам мне, каханінькая, роднінькая, хваліуся, што яго гаспадарка у сто раз лепшая ад усіх тутойшых гаспадароу. За аднаго каня толькі, казау, заплаціу селета тры сотні. «На гэтым-жа кані, кажэ, заутра к васпанству заедуся с кірмашу». (Мацаецца па кішэнях, сам сабе). Дзе-ж бы яна падзелася?.. (Да Альжбеты). Ты, баба, ці бачыла кніжкі, што я купіу сягоння? Дзе яна прапала?
Альжбета. А што я пастушка над тваімі кніжкамі? Прапіу можэ з гэтым сваім зяцем.
Сьцепан (ідзе к куфру, находзе у бурцэ кніжку і кладзе яе за абраз, дзе Паулінка палажыла фотаграфію). Каханінькая, роднінькая, ні думай, што я якую дрэнь выбрау сабе на зяця. Заутра ен прыедзе, паглядзіш, дык адразу што другое запяеш. Адным словам хлапец: шляхоцкаго заводу, з рызыкай, з усякай далікатнасьцяй і усе такое…
