Паулінка (сьмяючыся). Ізноу забыуся, як завуся?
Якім. А ты ізноу свае… Слухай, міленькая: ці ты надумалася зрабіць тое, аб што я цябе надовічы прасіу і маліу? Сама-ж ты, золатцо, казала мне ні раз і цяпер кажэш, што татка твой ні на якія просьбы ні згодзіцца. Значыцца, сама добра разумееш, што іншаго выхаду для нас німашака. А гэтак, як я казау, будзе найлепей. Ці то мы будзем першыя, або апошнія? Янка Лукашонак с сваей Зосяй так зрабілі, Ігнась Манякоускі — с сваей Дамінісяй, ды і шмат хто… Бацькі спачатку пазлуюць, пазлуюць трохі і адпусьцяцца, — ведама бацькаускае сэрцо. Вось мы с табой, міленькая, такім парадкам самі сабе шчасьце збудуем і нічыей ласкі прасіць ні будзем. Адно, абы твая згода і усе будзе добра. Я ужо, прызнацца табе, гаварыу с папом. Ен заутра прыежджае у Міхалішкі імшу адпрауляць, і заначуе у ваколіцы. Ну, а мы к яму… раз, два і — гатова.
Паулінка. Думаць, то я думала, але неяк страшна. Можэ-б было лепей, каб ішчэ трохі пачакаць, а то так скора, раптам… Хто сьпяшыць, той людзей сьмяшыць.
Якім. Якая ты нідобрая, Паулінка! Ты зараз — страшна, страшна, пачакаць, пачакаць! Гэтак і усю сваю моладасьць пачаканкамі перачакаем. А так гэта дачэснае жыцце можна добра наладзіць, так добра, абы толькі ахвота у нас была ды вытрываласьць.
Паулінка. А што — калі зловюць? Гэта-ж я ні выжыву с сораму, людзі вочы выбяруць, нельга будзе на сьвет паказацца. Цяпер і то колькі усякай брыды услужлівыя суседзі і суседкі на нас вернуць, а што і гаварыць тады, як нам гэта «Бог наш уцечка» ні удасца…
Якім. Ні бойся, золатцо, ні зловюць! Усе пойдзе гладка. Заутра у нас вечарынка; посьля вечарынкі усе будуць спаць моцна, так, што хоць з гарматау стрэляй — нічога ні пачуюць. Я усе акуратна прыгатую, ты толькі зьвяжаш у клумак што патрабнейшае, а там праз момэнт — і ты мая на векі вечныя.
Паулінка (нібы са злосьцю). Ні я твая, а ты мой на векі вечныя!
Якім. Ну, хай будзе, як Сора казала; але гэта толькі тады у нас выйдзе, калі ты прыстанеш на тое, аб што я цябе прасіу і прашу.
Паулінка (падумаушы, сьмяючыся). Ну, згода да… заутрашняго дня, а там пабачым.
Якім (павесялеушы). І дауно ужо трэ‘было гэтак сказаць, мая ты кветачка майская. Заутра вечарам, як толькі усе паукладаюцца, — я ужо у садзе пад вакном буду на цябе чакаць. Ты ваконцо адчыніш, лахі пад пахі ды скакель с хаты у сад, як пятух!..
Паулінка. Гэта ты, як пятух, а я, як…
Якім. (перапыняючы). Як курыца.
