«Skurhaniŭ-by dušu čyrwancom twaim ja,
«Huślam, kniaže, nia pišuć zakonaŭ;
«Niebu sprawu zdaje serce dumka maja,
«Soncu, zoram, arłam tolki roŭna.
«Widziš, kniaže, zahony, lasy, sienažaci,
«Im pakorny ja tolki z huślami.
«Silen, kniaže, karać, haławu silen zniać,
«Nie skuješ tolki dum łancuhami,
«Sławien hrozien i ty, i twoj choram astroh
«Bje ad ścien, cehieł lodam zimowym,
«Serce maješ, jak hety cehlany paroh,
«I dušu, jak sklapoŭ hetych schowy,
VIII.
«Hlań ty, słaŭny ŭładar, na paletki swaje:
«Saračni tam soch bačyš, jak błudzie,
«A ci čuŭ ty, ab čym tam araty piaje,
«Dzie i jak žywuć hetyje ludzi?
«Hlań u lochi swaje, ŭ padziamielli hlań, kniaź,
«Što nastroiŭ pad choramam hetym:
«Braćcia korčacca tam, taboj kinuty ŭ hraź,
«Čerwi točuć žywych ich, raździetych.
«Ty ŭsio zołatam chočeš pryćmić, zahacić…
«Ci-ž pryhledziŭsia, choramny kniaže?
«Kroŭ na zołaci hetym ludzkaja bliščyć,
«Kroŭ, jakoj i twaja moc nia zmaže.
«Ty brylantami ŭsypaŭ atłasy i šoŭk:
«Heta ciortaja stal ad kajdanaŭ,
«Heta wisialni pietlaŭ raźwity šnurok,
«Heta, kniaže, twaje samatkany.
