IX.
«Stoł ty ŭstawiŭ jadoj, kości šmat pad stałom,
«Heta kości biadnoty rabočaj:
«Paciešaješsia biełym, čyrwonym winom,
«Heta ślozy niadoli siročaj.
«Choram wystraiŭ ty, twajmu woku tak mił,
«Adšlifowana cehła i kamień,
«Heta pamiatki-plity z nieŭčasnych mahił,
«Heta serc skamianieŭšychsia płamień.
«Luba čuci tabie skočnaj muzyki zwon.
«Ty, družyna pjecio asałodu,
«A ci ŭsłuchaŭsia ty, jak pływie z jaje stohn,
«Stohn praklaćcia tabie, twajmu rodu?!
«Ty zbialeŭ, ty dryžyš, słaŭny kniaže, ŭładar!
«Hości chmurny, a dwornia zniamieła…
«Nu, što, kniaže? para dać za pieśniu mnie dar!
«Wybačaj, kali spieŭ mo nia ŭmieła».
X.
Kniaź staić, kniaź maŭčyć; žuda, pomsta bje z woč;
Huli zhłuchli: ni žartaŭ ni śmiechaŭ…
Dumaŭ kniaź, wydumlaŭ, drohnuŭ šablaj na-ŭzboč,
Tolki z łoskatam wybiehło recha.
«Hej, ty, soncu raŭnia, nie na toje pazwaŭ
«Na wiasielle ciabie swajej kniažny!..
«Ty — šalony staryk! chto ciabie dzie chawaŭ?
«Ty, znać, wyradak ciemry siermiažnaj.
«Ty adwažyŭsia mnie na ślapy pierakor
«Wyzwaniaci suświetnyje treli;
«Płaty maju šmat ja dla takich niepakor,
«Chto siabie proci mnie stać aśmieliŭ.
