jany siudy, a dla jakojś-to druhoj sprawy. Pastajaŭšy, pawolna, adzin za druhim, uźnimalisia jany u haru, kružylisia tam, i kožny kruh padymaŭ ich ŭsio wyšej i wyšej. Tam jany spletalisia u adnu fihuru, u adzin šyroki kruh i, nie machajučy kryllami, płaŭna i sahłasna, jak pa kamandzie, nasilisia ŭ nieahladnym prastory sinich niebiasoŭ… Asiraciełyje staryje duby u čornych šapkach buslanych hniozdaŭ spakojna stajali, nie warušačy niwodnym listom, i kupali na soncy swaje adwiečnyje łapy. Na skošenym łuzie, nidaloka ad duboŭ, paświlisia stadki. Tam i siam siadzieli pastuški. U kožnaj ich kučcy byli swaje interesy, swaje zabaŭki i hutarki. Sonce daŭno užo zwiarnuło s poŭdnia, ale świaciło ješče horača. U wozdusi było cicha, tolki zwon letnikoŭ (kuzyrki, padobnyje da pčoł) zliwaŭsia ŭ adnu doŭhuju-doŭhuju adnatonnuju pieśniu, zdawałosia, pryroda była zakałychana hetym krychu sumnym zwonam. Maleńkije kamaryki-taŭkunčyki kučkami hulali na soncy, jak by čyjaś to niawidnaja ruka trasła u wozdusi maleńkuju sietačku.
— Čaho jany taŭkucca tut? — spytaŭ Hryška swajho tawaryša Bazyla i machnuŭ rukoju pa kučcy kamarykoŭ.
— Hulajuć, — kaže Bazyl: — ty dumaješ i im nia chočecca pahulać? Ciapier ich čas i hulajuć.
Bazyl i Hryška najlepšyje družaki. Daŭno užo ciahniecca ich družba — jak zapamiatajuć. Dźwie zimy u škołcy siadzieli jany na adnej łaŭcy i treciaje leto pasuć razam karoŭki. Kali katoramu maci dasć u torbačku sała, to hetaje sała razrezali papałam i piakli jaho na ražonačkach. A smačna sała, spiečenaje nad ahniom u poli! Pryhnaŭšy z ranicy, chadzili razam ławić rybu i kupacca. I ni s kim jany nie złučalisia i, aproč swajej kampanii, druhoj nie chacieli. Raz tolki swarylisia chłopcy i paswarylisia
