Rodnyje zjawy.
(U starych duboch).
I.
Ceły haj staraświeckich duboŭ raskinuŭsia na bierezi Niomana.
Takich duboŭ ciapier redka dzie ubačyš. Ich nie čapiła ruka ludzkaja, tolki doŭhije časy pałažyli na ich swoj sled — piečać hłybokaj staraści. I mnoha usiakich zmien časoŭ bačyli hetyje niamyje świedki prošłaści! Žyćcio mnohich ludzkich pakaleńnioŭ prajšło pierad imi i prachodzić, jak tyje chwali Niomna, što pakručastym zmiejem abwiwaje tut ich sialibu, ich wysoki, roŭny hrud; a jany ŭsio stajać, spakojnyje, wažnyje, i žywuć swaim asobnym žyćciom. Prachodziać dni, iduć swajeju čarhoju zimy i lety z ich chaładami i śpiakotami, z ich nawalnicami, a jany spakojny, spakojny, jak čeławiek, katory usio prawiedaŭ na świeci, usio pieražyŭ i užo ničoha nowaho nie čekaje ad žyćcia, aproč śmierci. Zwalenyje že na doł toŭstyje kamli z asmalenymi znizu žerełami ich tawaryšoŭ napaminali žywym ab apošniej ich doli.
U leci pačynałasia užo taja čuć značnaja źmiena, toj pawarot času, kali žyćcio pryrody idzie na ubytak. Skošeny łuh i raskidanyje kurhanami stahi, paryžeŭšyje ad daždžoŭ i sonca, užo hawaryli ab hetym umiranni. Busły zbiralisia u harody i doŭha stajali pa haradoch, abo laniwa ahladali łahčyny. Ale było zamietna, što nie na pažytak paźbiralisia
