Zahadaŭ jon pazwać huślara—starynu,
Huślara z jaho wiedamaj sławaj.
IV.
Akaličny narod huśli znaŭ huślara;
Pieśnia-duma za serce chwatała;
Wakruh hetaj dušy dudara—zwanara
Kazak dziŭnych złažyłaś nimała.
Kažuć, tolki jak wyjdzie i ŭdare jak jon
Pa strunach z nieadstupnaju pieśniaj,
Son zletaje s pawiek, bolu cišycca ston,
Nie šumiać jasakory, čareśni;
Pušča—les nie šumić, biełka, łoś nie biažyć,
Saławiej—ptuška ŭ toj čas ścichaje;
Pamiž wolchaŭ reka jak što dzień nie burlić,
Papłaŭki ryba-płotka chwataje.
Prytaicca da mochu rusałka, lasun;
Kania wiečnaho «pić» nie zawodzie,
Pad zwon-pieśniu žywučych huślarawych strun
Dla ŭsich paparać-kwietka ŭzychodzie.
V.
Prywiała huślara z jaho niŭnych sialib
Dwornia kniaziawa ŭ choram bahaty,
Pasadzili na hanku, miž klonaŭ i lip,
Na cehlanym parozi mahnata.
Niewydumnaja świtka — ubor na plečach,
Barada, jak śnieh bieły — takaja,
Niezwyčajny ahoń u zadumnych wačach,
Na kaleniach lahli huśli-bai.
