U kaho woŭk awiečak pabiŭ — u Anupreja. Kaho u wołasć na rabotu wyprawili — Anupreja. Drenna žyłosia jamu, a jon nawat bajaŭsia samomu Bohu pažalicca na harotnaje žyćcio swajo… bajaŭsia, bo błahije ludzi nadta napužali jaho… bajaŭsia, bo usie z jaho śmiejalisia i jon dumaŭ što i u Boha jon horšy za ŭsich… Nie płakaŭ nikoli: ja horšy za ŭsich — dumaŭ jon… taptali twar jaho hraznymi botami, ździekawalisia nad im… Časam kroŭ z wačej liłasia, serce było raniena, twar skryŭleny byŭ ad strašennaj boli, a jon maŭčaŭ, bo što-ž, — dumaŭ jon sabie, ci ja maju wartnasć jakuju, kab mianie šanawali?.. I da apošniaj minuty jon ab swajej kryŭdzie nikomu słaŭca nie skazaŭ, i hetak Bohu dušu addaŭ…
Zmoŭk pisar.
— …Synok moj! — prašeptaŭ Boh i šept toj čucien byŭ z adnaho kanca świetu da druhoha kanca… i dobryje wočy Božyje napoŭnilisia ślozami…
— Synok!.. — prahawaryŭ jon hetak žałasna, što nawat sam Anuprej, čuć nie zapłakaŭ z žalu…
Usie światyje płakali, a pisary i pisarčuki tyje, to užo daŭno u rukawy smorkalisia.
I lohka zrabiłosia Anupreju na dušy, nawat lahčej čym tady, kali jon raz dasyta abarankoŭ najeŭsia…
— Pieršaje miejsco pamiž światych zajmieš, Anuprej!.. Skazaŭ Boh.
— Skažy, Anuprejka, čaho ješče chočeš, damo!
Anuprej tolki patylicu čuchaŭ. Niejak jon usio swajo žyćcio maŭčaŭ, ažno jazyk jaho zrabiŭsia bytcym piacipudowaja waha…
— Kažy, kažy! Nia bojsia! — kazaŭ Boh.
Dziakuju, Božuchna, za ŭsio! — aśmieliŭsia atkazać Anuprej, ale kali ŭžo hetak, dyk zahadaj
