Старонка:Zbornik «Našaj Niwy» (1912). № 2.pdf/49

Stajaŭ wišniak husty pryŭdały.
Sadok byŭ, praŭda, nie wialički:
Dźwie wierbiny, dy try dzički
Dy miž wierb lipka zielenaja,
Jak by ich ŭnučka maładaja…
Na pryhumienni, poruč z sadam,
Pawieć z humnom stajała radam,
A pad pawietkaj ŭsie pryłady:
Wazok, kalosy, panarady,
Staryje sani, wosi, koły
I wulloŭ niekolki na pčoły,
Ješče nia skončenych; sudzinka,
Stary caberek, poŭwaśminka
I rozny chłam i łom walaŭsia,
Ad sonca, doždžyka chawaŭsia.
Patrebny rečy, jość wiadoma.
Humience, krytaje sałomaj,
Ad doŭhich časoŭ pasiwieło.
Sałoma kudłami wisieła;
Jaje wiatry tut pazdzirali,
A trochi chłopcy paściahali,
Na strechu łaziačy, bywała,
Zabawa heta ich zajmała.
A pad ščytom na pawucini
Ržany kałosik-siracina
U zacišku lohańka hajdaŭsia;
Z jakich jon časoŭ tam trymaŭsia,
To Boh jaho Swiaty ŭžo znaje.
Budoŭla, horš ješče staraja,
Z hniłoj wahnuŭšajsia strachoju,
Stajaŭ chlawiec, jak raz naproci
I čuć lipieŭ, jak by na płoci
Harščok, razbity kačarhoju.
Stary, patočeny čerwiami,
Na bok pachileny wietrami,
Hladzieŭ chleŭ hety staryčynaj,