Старонка:Zbornik «Našaj Niwy» (1912). № 2.pdf/47

Ech, łuh šyroki! Jak žywy, ty,
Łučami soniejka zality,
Staiš ŭ mianie piered wačyma.
Ty mił i smucien, jak radzima,
Jak naša cichaja staronka,
Dzie smahi siniaja pialonka
U paŭdniowy čas dymkom zwisaje
I dal zadumaj spawiwaje.
Choć ja niawolej ciažka złučen
I z rodnyni biereham razłučen,
Ale dušoj ja ažywaju,
Jak wokam myśli aziraju
Ciabie, moj łuh i biereh rodny,
Dzie ljecca Nioman srebrawodny,
Dzie duby družnaj čeradoju
Stajać mahuča nad wadoju
Daŭniejšych spraŭ wartaŭnikami
I zjajuć hrozna džerełami.
I tolki tut, pad ich čarodkaj,
U piatroŭki, dobraju pahodkaj,
Kaśboj utomleny, spačynieš
I dumki kłopatu pakinieš,
Zasnuňšy krepka i sałodka.
Tut tak cianista i prywolna!
A ptaški hołasna i zdolna
Ščabiečuć ŭ kuścikach, śpiewajuć,
Swaich, znać, dzietak zabaŭlajuć.
A na duboch, jak šapki tyje,
Čarniejuć hniezdy buslanyje.
Busły klakočuć: busleniaty
Piščać žałobna, jak ščeniaty,
Nasy wysoka zakidajuć
I s piskam lestački čekajuć.
U druhich hniezdach, dzie maładyje
Busły ŭžo trochi akryjajuć,
Jany ŭžo krylla raspraŭlajuć