Dobryje heta ludzi: pataŭkucca paciskajucca paśla schodu i iduć sabie damoŭ, kali i ničoha pisar nie daŭ na harełku, — nia toje, što «krykuny», bywaje što prystanie druhi: — «daj pan na harełku, jej-Bohu, daj», pasadziš jaho za rašotku, jon pasiadzić i iznoŭ prosić «daj, panočku, daj choć na čaračku». Dasi jamu atčepnaho i usio dobra. I haspadar ty, pisar, jak jość nad usimi u wołaści. Staršyny, starastu, sudździu — usio ty sam wybiraješ. Wiedama «krykuny» mała dzie patrebny, a cichoha čelawieka čamu nie uziać dla słužby: hetki, brat, što nie padłožyš — padpiše. Škody ad jaho nikomu nia budzie, a što wypje — jamu na zdaroŭje.
II.
Kali padyjšoŭ čas wyboroŭ sudździ, usie schodzilisia na tym, što nia budzie nijakaj biady, ababraušy Michasia Krečku. Nawat mała kryčeli, bo pisar wiedajučy usiehdašniu prykazku Krečki: — «jazyk da dabra nie dawodzić» — zaraz-že, pryhawaram zaćwiardziŭ wybory.
I pryčapiŭšy miedal Krečka nie zafanaberyŭsia: spaŭ na piečy i jeŭ razam z žonkaju i pastuchom. U apratcy usio astałosia staroje, adno nowyje zawialisia boty, što abuwaŭ na sudy. Nikoli jon nie chwaliŭsia, jak druhije jaho kalehi: — «my prysiažnyje, my prysiažnyje», a byŭ dobrym chłopcam i braŭ, što dawali biez usielakaj sprečki. Jon nia byŭ hetkim mudrym, jak sam pradsiedaciel sudu, katory prydumaŭ cacku z dziračkaj. Pradsiedaciel ličyŭsia nie aby jakim čeławiekam: Boha bajaŭsia, spaŭniaŭ prysiahu. — «Usio treba rabić pa formie — kazaŭ jon, — Bože barani, kali ruka maja woźmie hroš, sud — świataja reč». Ale usim było wiedama, što u pradsiedaciela jość u stale skrynačka z dziračkaj i kali u jaje kinuć što, to peŭna nidzie nie prapadzie aprača kišeni pradsiedaciela. Chto hetaho sposabu nia wie-
