Raby Michaś Krečka, što byū za sudździu.
(Maleńkaja historyja pamiaci Hipolika Małčanowiča z Iwienca).
Ja jak by wiedaŭ, što wy pacikawiciesia, atkul naš sudździa, chto jaho baćki, ci maje jon žonku, ci wialikije dzietki, ci dobryje u jaho susiedzi, dyk i pačynaju swaju historyju s kanca.
Michaś Krečka, jak usie dobryje ludzi žywie u pustoŭskaj wołaści. A kali zapytajecie dzie heta pustoŭskaja wołasć, to ja wam paradžu wielmi daloka nie šukać hetaho miejsca — jano saŭsim blizka kala was: idzicie usio prama i jak tolki spatkajecie mnoha sabak, a wulicy kryž-nakryž, to wy užo i pryjšli u Pustoŭku. A kali sabaka irwanie was za ikru, abo pałataje siermiažynu i usim ciełam siadziecie u jaminu, tak i wiedajcie što heto užo baćkoŭščyna Michasia Krečki. A kali da was padojdzie karčmar i skrywiŭšy plečy pakliče u šynok, to užo ličycie siabie u domie Krečki. Ciapier mnie zdajecca, što darohu u Pustaŭku dobra wiedajecie i nie zabłudziciesia: idzicie usio prama i hladzicie najbolš u ziamlu i pa bakoch, kab nie było z wami jakoha złoha wypadku.
A dalej musi treba was paznajomić i z samymi pustoŭcami. Ludzi heta nia kiepskije: aruć, siejuć, nosiać siermiahi i robiać usio, čaho ich baćki nawučyli. Ale kali druhi, barani Bože, wymkniecca
