tabie haławoju i niejakaja žałasć biare, chočecca płakać…
Rodnieńki moj, harotnik darahi! Ty prybiraješsia achwotna da ciažkoj pracy, ale kolki treba našapkawać, pakul wymališ kawałak sienažaci? Ci ty zabyŭsia, što swajej chopić tolki da śniedańnia. Jon pałažyŭ kasu, uśmieška znikła, pabialeŭšyje wusny niešta šepčuć. Ab čym ty zadumaŭsia? Što hetak mocna ŭskałychnuło twaje dumki? Može cižar raboty tabie strašyć? «Tata! može ty zachwareŭ, što hetak raptam zrabiŭsia bledny? Idzi atpačyć krychu»!
— «Nie, ja nia chwory! Ale što my budziem kasić?..
Niejakaja žalba scisnuła majo serce, niešta haračaje pakaciłosia pa twary. Daražeńki moj tatačka, Boham zabyty Biełarus! Čamu niadola hetak krepka dziaržyć ciabie ŭ swaich kipciach? Čamu ty, biazdolny, nie kryčyš na uwieś świet, nia hukaješ ab swaich niascierpnych mukach? Kryčy wa ŭsie hrudzi! A kali ty sam nie maješ śmiełaści, ci nia ŭmieješ, dyk čamu heta nia zrobiać twaje syny? Čaho jany maŭčać? Jany musi zabylisia, jak baćki ich piakucca, a može im stydna pryznacca, što jany biełarusy? Kali hetak, dyk na što ty, maci Biełaruś, karmiła ich swaim chlebam, paiła swajeju wadoju? Našto baćka pradawaŭ apošniuju karoŭku dy ich wučyŭ? Ci ž tolki na toje, kab jany adzieli čornu apratku, zabyli swaju mowu, zabyli baćkoŭščynu?
Maci Biełaruś! Ci doŭha ješče nad taboj budzie panawać ciomnaja noč, ci doŭha ješče buduć čuracca ciabie twaje syny?!
A. Kałpak.
