dobra wučysia, dy budź asciarožny, kab čym nie praškopicca…
Apryč taho, jana wielmi lubić słuchać čytanie i časta wiečerami zahadaje swaim chłopčykam u hołas čytaci jej razmawityje historyi.
— Pačytaj mnie, synku, troški, bo nadta mianie nuda spanawała: može kryšku razwiejucca maje čornyje dumki…
Adzin chłopčyk, zapaliŭšy łučynu, świecić, a druhi biare knižku i pačynaje čytać… Taklusia pradzie kudielu i słuchaje. Ale, kab dobra čuć, što chłopčyk čytaje, jej treba nadta mocna naprahać słuch, bo jenk i stohny chworaho haspadara, ležačaho na piečy, dy zawywańnie na dware miacielicy pierasiliwajuć i hłušać słaby hołas čytača.
Ot končyŭ chłopčyk čytańnie, zharnuŭ knižku i zacich. Taklusia i kaže:
— Zdajecca ja wielmi dobra słuchała, jak ty, synku, čytaŭ, a zrazumieć usiaho nijak nie zmahu; u hetym twaim čytańni jość mnoha čaho ciomnaho…
Ty nie scikawiła usiaho, — adkazwaje syn: bo heta knižka rasiejskaja…
Skažy-ž, ty mnie, synok, — dapytwajecca dalš maci: ci nie rastłumačwaŭ wam u škołcy nastaŭnik, abo baciuška, čamu heta nidzie nima knižek nadrukawanych našaju mowaju, tajeju što woś my haworym s taboju?..
Jany kažuć, što naša mowa mužyckaja: jaje treba zabywać; u škołcy nam nie pazwalajuć hawaryć pa našamu. Anahdas ja piered wučycielem abmyliŭsia i ŭ raskazie zamiesta «kusok» skazaŭ pa našamu: «kawałak». Nastaŭnik staŭ kpić z mianie i nazwaŭ «łapciem». Chłopcy doŭha śmiejalisia…
— Bože naš! dziwicca suchotnica: u kaścieli haworać pa polsku i ješče pa niejakamu, u škołcy
