Гэта старонка не была вычытаная
Сяду, што-ж, якраз часіна…
Сядзь і ты бліжэй сюды! —
Есьць Якімка, а дзяўчына
З яго цешыцца яды.
— Можа-б ты папрабавала?
Разам есца нейк зручней. —
І дзяўчына ложку брала.
Разам праўда што смачней.
Не яда ім, а пацеха.
Так і горнуцца яны.
Тут і жарты, тут і сьмехі —
Сьвята ім той дзень будны.
І ня раз вось так у полі
Ці ў куточках зацішных
у спатканьнях патайных
Часу бавілі даволі.
і ніхто ня знаў, ня ведаў,
Чым так моцна прыкаваў
Дом Якіма, і ў суседзяй
Ён ніколі ня бываў,
Не хадзіў на пагулянкі,
Каб другім не замінаць,
І апроч свае каханкі
Не хацеў нікога знаць.
Вечарамі ў сад цяністы
Выйдзе з дудкаю Якім.
Плача дудка галасіста
Плачам жаласным такім.
Банадыся-ж у ваконцы
Сядзе, слухае дуду.
