Гэта старонка не была вычытаная
Пад дзяружкаю старой,
Ня сьціхае боль ад ранку,
Толькі й чуеш — о-ё-ё-й!
Фэльчар зараз распрануўся,
З торбы струманты дастаў,
І Лукаш не аглянуўся,
Як ён банак насмаляў,
Зрэзаў сьпіну і ня знайся.
— Жыва будзеш, не памрэш,
Ачуняеш, ня пужайся —
Кучу хлопцаў навядзеш.
Парашкоў ня ўзяў з сабою,
Дык прышлю на злоты пяць.
Вып‘еш — зьніме, як рукою.
Пойдзеш — дошкі зарыпяць! —
III
Мокры, злосны і галодны
Стаў Лукаш на свой парог,
Азірнуў ён кут свой родны,
Свой нярадасны бярлог.
Азірнуў — і што за дзіва?
Проста хаты не пазнаць.
Жонка зорыць так шчасьліва,
Крыку, енку ня чуваць.
Хусткай чорнаю закрыта
Каля хворае акно,
Стол і лавы — ўсё памыта.
Штоб то значыла яно?
У парадку ўсё, прыбрана,
