Гэта старонка не была вычытаная
Едзе ён адзін душою,
Закруціўшыся ў бурнос.
Конік клыгае ступою,
Гразь плюскоча з-пад калёс.
Ён ня ў гумары, сярдзіты,
Долю горкую кляне:
„Доля, доля! прападзі ты,
Адчапіся ад мяне!
Ось была дзе яшчэ кара —
Каб яно пашло агнём!
Дарма лясьне рублёў пара —
Счысьціць хвор яе мне дом!
А ці будзе помач тая,
Грошы сып, не пазірай.
Фэльчар здорава зьдзірае —
Мусіш даць, як ні віляй“.
Фэльчар жыў ня так далёка.
Гэта быў стары жыдок.
Ён лячыў усіх „на вока“:
Раіў хіны парашок,
Соль любэрскую, рыцыну
Ад ўсіх боляў ужываў,
Майстар быў ён зрэзаць сьпіну, —
Адным словам, памагаў.
Праз якіх дзьве-тры гадзіны
Едзе з ім Лукаш у двор.
А у беднай Кацярыны
Разрастаецца ўсё хвор:
Стогне, енчыць без прастанку
