Гэта старонка не была вычытаная
І падумаць — цацка я,
Цаца — сум рачыны!..
Ты жыцьцё грамадзкае
Выбіў з каляіны!
Ой, занадта многа ты
Носішся з сабою!
Справа варта рогату
Ў параўнаньні з мною.
Я хоць і жанатая,
А жыву ўдавою,
Ды каго то кратае?
Ой, жыцьцё праклятае
Не дае развою!
Раньняю вясенькаю,
Як сяляне ў поле
Выедуць з сявенькаю,
Я адна-адненькая
Шворуся па доле
І шукаю купінку,
Зацішной і дзікай,
Аглядаю рупненька
З боязьню вялікай
Кожную мясьціначку,
Кожненькую лядку,
Дзе-б мелі спачыначак
Дзеткі-качаняткі.
