Гэта старонка не была вычытаная
Запішам мы цябе
На дошчачку чырвоную,
На вербачку зялёную
Мы вывесім яе.
X
Рак сядзіць у норы,
Высунуўшы клешні,
І ня есьць ні ікры,
Ні тае яешні!
Сьцеражыся-ж ты, рак:
Унь ідзе, брат, качка!
Рыба валіць пад гак,
Там цяпер гарачка.
Плёх усьцяж на вадзе,
Няма месца нідзе.
І залапатала
Крыльлямі тут качка,
Ды вось як сказала
Гаруну бядачка:
„Што забраў ты ў галаву,
Рак ты неразумны?
Ці наліў ты волава
Сабе ў сэрца, чумны?
Рыбка непакоіцца
З гэтакага суму,
Сэрца яе кроіцца,
Бо што ты задумаў?
