Гэта старонка не была вычытаная
Бяз мужнінай помачы
Я будую хатку,
Галованьку ломячы
І дзюбок-лапатку,
А мой качар шэранькі
Знаць мяне ня знае:
Б‘е, скубе мне перанькі,
Я-ж цярплю — адна я!
А дзетачак выведу,
Клічу іх на воду,
Ды сустрэнеш злыбяду,
Гора-перашкоду.
На жыцьцё качынае
Робяцца замахі.
Як трасуся, гіну я!
Томяць сэрца страхі…
Ой, да няма ліку ім,
Горкім тым падзеям!
Ды ня робім крыку мы,
Скардзіцца ня ўмеем.
Дык уваж ты клопаты,
Рыбіны заходы.
Гэта расшалопай ты,
Кінь згрызоты-зводы!“
Слухала тут рыбка,
Шархла яе скура,
А той рак ні рухнуў
І маўчыць панура.
