Гэта старонка не была вычытаная
І добрых мінут пяць
„Пакутнікі“ маўчаць.
— На сьвеце жыць ня так ужо і горка, —
Гаворыць краснапёрка:
Плывеш сабе туды-сюды
Бяз гора, без бяды,
Пад кусьцік зазірнеш,
Ну, часам і ўздыхнеш,
Ды больш ужо з прывычкі,
Чым з клопату якога —
Ці так кажу, сястрычкі?
— А так! жывецца нам — нічога!
Хватае ўсім вадзічкі,
І плаваем па волі.
І жыру ёсьць даволі,
А тое нараканьне
І гэтая жалоба —
Пустое выдумляньне,
Ці панская хвароба.
— Гум! — прамовіў сом: —
Што-ж мы раку паднясём?
Няхай, значыць, гіне рак?
Ці ў няшчасных стаўся брак?
— Дайце слоўка мне сказаць! —
Ялец стаў хвастом віляць: —
Я скажу вам праўду ўсю:
Жыць найгорай карасю! —
І ўсе грымнулі: „Так, так!
Ён — няшчасьнейшы бядак!
