Гэта старонка не была вычытаная
Сом адкрыў сабраньне,
Выступіў з дакладам,
А язь сакратарыў,
Сеўшы з сомам радам.
— Таварышы-сябры,
Ляшчы і асятры!
Ліны і мянтузы,
Паслы ад драбязы
Ё іншыя асобы!
У нашай рэчцы — гора:
Смуткуе рак з заўчора.
З прычын такой жалобы —
Прышоў да пракананьня,
Што лепш яму скананьне,
Чым жыць на гэтым сьвеце
Бо кажа ён, дзівак:
Самы няшчасны — рак!
І згінуць хоча ў цьвеце!
І толькі з той пары
Ён вылезе з нары
І смутак свой пакіне,
Калі хто давядзе,
Што ёсьць яшчэ ў вадзе,
Ці проста абы дзе,
Такі, чый лёс яшчэ больш цяжкі,
Іначай рак наш згіне.
І гэты аргумэнт.
Саб‘е яго нашчэнт,
Бо ён ёсьць самы важкі.
І вось цяпер, сябры,
