Гэта старонка не была вычытаная
Няма надта прысмак:
Парасюк, як прусак.
Ды стол, дзякаваць богу, ня пуст! —
Закусіў, пасядзеў,
Гаварыў, як умеў.
Да Яхіма я дзядзькі іду.
Я ішоў, весялеў,
З кожным крокам сьмялеў,
Ды яшчэ быў з сабою ў ладу.
Ляпнуў клямкай, ступіў,
Дзьверы я адчыніў —
Ціха ў хаце, нікога няма.
„Дзе-ж-бы дзядзька той быў?
Мо‘ гарэлку глушыў?“
Прамільгнулася думка сама.
Хату я азірнуў
І храп дзядзькаў пачуў —
На палку дзядзька спаў-спачываў.
Вось я крок сьцігануў,
Голаў трохі прыгнуў,
А Яхім, як пшаніцу прадаў!
Зьбіўся з тропу я спрэс.
— Дзьдзька! Хрыстус васкрэс!“
І ў плячук свайго дзядзьку штурхець!
Ідзі ліха на лес:
Ці ня ў гразь я залез?
Ой, раўне, ты глядзі, як мядзьведзь!
