IV.
Ale Janku ŭžo dadzieła
Łapci pleści, łyki drać…
Woś a poŭnačy jon śmieła
Jdzie pad les na sienažać.
Pakazaŭsia z paza chmary
Miesiac, kamień aświaciŭ:
Chadaki lažać pa pary
Piekna sšytyja na dziŭ.
I šawiec susim zatanna
Śmiełaku ich pradaje,
Tolki twierdzić biezustanna
Uwarowiny swaje.
„Na usie čatyry boki
Možaš jści u chadakoch:
U karčmu, u wir hłyboki,
Choć sabie i u wastroh.
Dy hladzi nia jdzi nikoli
Da kaścioła ty u ich,
Bo tady ŭžo paniawoli
Ščeznuć z noh jany u mih“.
Jak ni jak — tawar charošy
Dy prytym i nawina —
Zapłaciŭ woś Janka hrošy
I pašoŭ, maŭlaŭ, z pjana.
Užo damoŭ ciažkija nohi
Jon nasiłu prywałok…
Skinuŭ swoj kaptan ubohi
I zalez spać na pałok.
A nazaŭtra tolki sonca
Zarumieniła swoj twar,
Naš Januk u chacie žonca
Užo pakazywaŭ tawar.
Taja biełyja parcianki
Z kubła wyniaŭšy, daje
I pytajecca u Janki,
Dzie jon łapci ŭziaŭ swaje.
