Старонка:Wieczernice i Obłąkany (1855).pdf/32

Marchważ s pałaci nia chocze ustać;
Hlanie na chatu — nuż matce brachać:
„Maci — o maci — paladź! — Kaciaryna
Niszta nia robić czakaje u swaty,
Jaszcze dasiul nia zamiataj chaty.“
Kryczyć Paraska. — „Hultajka dziauczyna!
Biary miatłu! — idzi dwor miaci!
Dosyć biez dzieła u kutku stajaci,^[1]
Sztob czysta była u zapieczku — chaci,
Zaraz mnie doczka pahańśka laci!“

Tut Kaciarynka ruczki zakasała,
Swiatlicu — dwor czyściańka prybrała,
A pasla s babaj stali piecz tapić,
Ważna biasiedu la dziadou waryć:
Marchważ s hultajstwa praspała dzianiok;
Aż woś u chacie blisnuu ahaniok,

Dubawy stoł Kasia nakrywaje,
Daniła plachu harełki staulaje;
Wyhlanuu — asli hości nia iduć?
Najpierszy Kazlar tudy pajawiusia,^[2]
Haspadaru upojas pakłaniusia,
Za nim Huslar — tam swai braduć.^[3]

1. W dzień ten starają się najczyściej utrzymać dziedziniec, chatę, konty onej, a w szczególności zapiecek, gdyż to przybyszom z tamtego swiata ma sprawiać wielką pryjemność.
2. Kazlar — Kaptan pogański.
3. Huslar — Lirnik, czyli bard wiejski za czasów poganizmu.