Здавалася, што гарматы грымелі цяпер шмат бліжэй.
Каля Бажковай клуні таксама стаяў і Пятро Мазалеўскі. Свае клуні Пятро ня меў.
Раман пашоў да Пятра паздароўкацца.
- Мне здаецца, што сёння гарматы як-бы аддаліліся, - прамовіў Пятро.
- Дзе ты бачыў, аддаліліся, - зусім блізка грукацяць!
Як-бы прыпыняючы іх спрэчку, пракаціўся густы, выразны, акруглены гук.
- Чуеш? - сказаў Раман.
- Што-ж, - прамовіў Пятро: - пры стычках усяк бывае. Зарвецца дзе іх банда, вось і выбіваюць.
- Банда, то банда, але глядзі, куды дашлі... Нічога, мусіць, брат, ня будзе, калі ў іх парадак моцны, дысцыпліна, бранявікі, танкі і ўсё, што хочаш.
- Ну, бранявікі! а ў нас, ты думаеш, бранявікоў няма? Прагналі-ж Калчака. Цяпер з таго фронту сюды гоняць войска. Яшчэ, брат, рана ім казырыцца, яшчэ ўсё можа быць.
- Не, Пятро, - круціў Раман галавою: - штось на гэта не паказвае. Чуткі ёсьць, што ўжо і Курск вывозіцца. Трудна, брат, з імі змагацца.
