яму самы верх, накрыты чырвоным жалезам.
Але ў гэту мінуту ён ня цешыў Рамана і меў таксама смутную выразу свайго аблічча, як-бы ён спагадаў свайму гаспадару.
Праехаўшы крыху выганам, Раман зьвярнуў да свае клуні. Каля клуні быў Іван. Іван моўчкі стаў выпрагаць каня. Колькі мінут бацька і сын маўчалі.
Раман скоса, украдкам паглядаў на сына. Яму хацелася пагаварыць з ім аб тым, што ён дэзэртыр і якія вынікі можа мець гэта дэзэртырства для іх гаспадаркі. Выпраглі каня. Прывязалі каля "кармушкі". Іван вынес з клуні ў кашалі сечкі.
- Чуў? - зьвярнуўся Раман да сына: - дзянікінцы ўжо Белгарад забралі.
- Па гарматах чуваць, што па гэты бок Белгараду бой ідзе, - адказаў Іван, высокі шырокаплечы дзяцюк, адзеты напалавіну ў казённае.
Раман пачухаў патыліцу.
- Але вось што, Іванькя, - вымаўляючы слова "Іванька" на курскі лад, сказаў Раман: - па вёсках, кажуць, зьяўляюцца вайсковыя атрады, ловяць дэзэртыраў, а гаспадарку іх нішчаць, не захапілі-б і цябе.
- Такія выпадкі ўжо былі, - панура адказаў Іван: - на Данскім хутары з трох
