Старонка:Vodgulle 1922.pdf/94

ВЫСОКІ БЕРАГ.

Высокі Бераг, родны, мілы!
Люблю я твой пяшчаны скат
І хвоек нізкіх гурт пахілы,
Капцоў гранічных цэлы рад.

Люблю той лес, што над табою
Высока ўзьняў свае камлі.
Зьвілісь карэньні над вадою,
Як бы вянок табе сплялі…

Бруіцца Нёман мелкаводны
Ў тваіх прыўдалых берагох,
А ў лозах ветрык вее згодны,
І ходзіць шолах ў чаратох.

Высокі Бераг, кут мой мілы!
Люблю я жоўць тваіх пяскоў,
Разложных хвоек гурт пахілы
І ціхі гоман лазьнякоў.

3/VIII 1915 г.

ТРОЙКА.

Коні скачуць. Дзын-дзын дзын!
Гучна звон нясецца
І далёка між раўнін
Ціхім жалем льецца.

Ціхне, глухне гэты звон,
Ускочыўшы ў гаёчак,
Ўсё слабее, ціхне ён,
Кволы галасочак…

Вось і тройкі ня відаць,
Праняслась стралою,
І званочка ня чуваць
Плачу пад дугою:

Толькі пыл трубой курыць
Над дарогай бітай;