Старонка:Vodgulle 1922.pdf/95

Поле ціхае глядзіць
Сіратой забытай.

І пытае ціш яго
Поглядам, здаецца:
Хто праехаў і чаго
І куды нясецца?

І ня будзе знаць, стралой
Куды тройка скача,
І званочак пад дугой
Чаго ціха плача.

9/VI 1910 г.

|}

НА ПЕРАЛОМЕ.

Дні бягуць ды бягуць,
Бянуць кргскі ў палёх,
Жоўкнуць лісьці, трава,
Моўкне сьпеў па лясох.

І часьцей, ўсё часьцей
Хмурыць неба свой твар;
Рэдка сонца глядзіць
З-за туману і хмар.

Азірнешся вакол —
Глуш маркота і ціш,
І з нудою на ўсё,
З горкім сэрцам глядзіш…

Сам ня знаеш, чаго
Цябе жаль спанаваў,
Як бы часьць сам сябе
Ты навек пахаваў.

Дні праходзяць, бягуць,
Карацеюць яны;
З кожным днём далей мы
Ад жыьця, ад вясны,

19/VII 1910 г.