Гэта старонка не была вычытаная
Змоўклі песьні веснавыя,
Зьбеглі хмары грамавыя
Ў невядомы край.
Зсохлі травы, зьвялі кветкі,
Зьніклі пташкі ўнезаметкі,
Глухне, ціхне гай!
Шкода жыцьця маладога,
І так смутна, так убога
Праняслось яно!
І паніклі ў сэрцы мары,
Як ў блакітным стэпе хмары
Белае руно.
Ох, прайшлі дзянькі любыя,
Немяцежныя, сьвятыя,
Іх няма, няма!
І на душу смуткам ляжа,
Смуткам сэрца апіража
Горкая дума.
Тускна, моладась, прашла ты!
Сагнаў віхар злы, пракляты
Маю весну ў даль.
І прашла ты незаметна
У змрок ночы беспрасьветнай…
Жаль вясны мне, жаль!
26/VII 1910 г.
|}
|
* * * Год за годам уцякае, Толькі дзесь у сэрцы жывы |
