Старонка:Vodgulle 1922.pdf/59

І ня раз мне ў час тужлівы
Штось чароўнае пяе,

І так моцна сэрца кліча
Ў родны край мой адпачыць,
Сілак сьвежых там пазычыць
І пановаму зажыць,

22/X 1919 г.

|}

* * *

Ну, якіх-жа прыгод
Ад цябе, ты мой год,
Буду спадзявацца?

Ты надзею мне дай
Зноў убачыць свой край,
З роднымі абняцца

Г з народам сваім,
Сэрцу так дарагім
Ў гурт адзін злучыцца;

Родным сьпевам лясоў
Шумам траў, каласоў,
Як даўней, упіцца,

Бо сярод чужаніц,
Неўспагадных дурніц,
Сілу марне трачу,

І аб родных куткох,
Хай ацаліць іх Бог,
Часта ў думках плачу.

22/X 1920 г.

* * *

Позна. Восень. Агалілісь
І дзярэўі і кусты;
Ветрам ўсюды пазнасілісь
Ях пажоўклыя лісты.