Старонка:Vodgulle 1922.pdf/54

Пастаялі, разьвіталісь
Мы з табой у лесе,
Разышліся і схавалісь
Мы ў густым навесе

Маладых яліні хвояў
І бяроз пахучых.
Жаль растаньня сэрца кроіў,
Горкі жаль, пякучы.

Я спыніўся. Сэрца млела,
Сьцішна стала ў лесе,
Толькі лісьце шапацела,
Як той дождж па стрэсе

Ўвечар восені пастылы,
Ў змрок спавіты: шэры, а
Як зьнікаў твой вобраз мілы,
Дарагі бяз меры.

3/X 1915 г.

|}

АПОШНІ ЛІСТОК.

Ў апусьцелым садку
Глуха вецер шуміць,
На галінцы лісток
Баязьліва дрыжыць.

Ўсе лісточкі даўно
Вецер ў полі разьнёс,
Толькі гэты лісток
Моцна к дрэву прырос.

Трэпле, бура яго,
Аблівае дажджом,
Разлучацца-ж яму
Шкода з родным гняздом,

З тэй галінкай, дзе ён
Радасьць жыцьця пазнаў,
Дзе ў маю вецярок
З ім любоўна шаптаў.