Старонка:Vodgulle 1922.pdf/55

І блішчала на ім
Летнім ранкам раса,
Цалавала яго
Залатая каса

Сонца ў ясны дзянёк…
Ды мінулісь яны,
Тыя сьветлыя дні
Маладзенькай вясны.

Эх аджыў ты свой век,
Жоўты ліст, бедачок,
А на весну цябе
Скіне новы лісток!

22/X 1910 г.

|}

РАЗДУМЬЕ.

Зірну я на неба. Па сіняй раўніне
За хмеркаю хмарка плыве;
Тыя сальюцца, другая загіне,
Расплыўшысь, як дым, ў сіняве.

А тыя па небе, бясплодныя, ходзяць,
Глухія на плач збажыны.
І мысьлі тож часта бяз сьледу праходзяць,
Так сама зьнікаюць яны;

Зірну я на жыта, як ў полі красуе,
Як пыл жыватворчы над ім
Так ціха снуецца, калосьсі цалуе
Любоўным дыханьнем сваім.

Ды ўздымецца вецер і злосна павее,
Пагоніць той пыл на лясы.
у жыцьцю часьцютка ня мала гібее
Такой жыватворчай красы,

Стого днее дрэва. Раскошна галіны
Ў зелень убрала вясна,
І горда гамоняць яго верхавіны,
І радасьць ў тэй мове чутна.