Гэта старонка не была вычытаная
—А што трэба яму?
Чаго ўзьлез ён на дах?
Ці ён грозіць каму?
Ці спужаў яго страх?
— Ой, блазнота мая!
Ну-ж, з цябе і сьмяляк!
Чаго думка твая
Улякалася так?
Гэта-ж вецер, сынок!
— Ён жывы, ці які?
— Да-не, мой галубок:
Гэта воздух такі!—
— А што робіць ён?—Хто?—
— Ну, той воздух! скажы?
— Няма ведама, што
Ты пляцеш ўсё—ляжы!—
Васілёк замаўчаў,
Нярухліва ляжыць,
Мусіць думаць пачаў,
Чаго вецер шуміць.
А ён, быццам той зьвер,
Плача, вые; гудзе.
— А дзе тата цяпер?
Чаму доўга ня йдзе?..
Не баіцца адзін
Ён у вочы хадзіць!—
— Тата дужы, мой сын.
За плячыма вісіць
Стрэльба, нож пры баку,
Дык баяцца чаго?
Кепска будзе ваўку,
Калі чэпіць яго.
— Мама! праўда ці лгуць.
Што маленькіх дзяток
