Старонка:Vodgulle 1922.pdf/50

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Жабраком аддаюць
Заміж хлеба ў мяшок?

— Не, ня праўда, сынок!
Гэта байку сплялі;
Проста страшаць дзяток,
Каб паслушны былі.—

Зноў заціх Васілёк
І пытаць перастаў,
Зноў яго разумок
Варушыцца пачаў.

Ціха ў хатцы малой,
Смутна лямпа гарыць.
Бор стары за сьцяной
Усё шуміць ды шуміць.

13/X 1909 г.

|}


ДУМКІ.

Дрэмлюць думкі цяжкай дрэмай,
Поўныя трывогі;
Ім на сьвет з магілы немай
Не прабіць дарогі;

Ім няма дзе прыхінуцца,
Хоць і сьвет зьлятаюць.
А часамі, як ачнуцца,
Жаласна ўзыграюць;

Усё смуткуюць сэрца дзеткі,
Што мы тут ў няволі,
Што пасохлі жыцьця кветкі
Без пары, бяз долі;

Што мы гора збыць ня ў сілах,
Крыўды не зваюем,
Што, быць можа, да магілы
Долі не пачуем.