Старонка:Vodgulle 1922.pdf/37

Там, пад наміткай туманаў,
Відзен гай сасновы,
Што прабег паўзьверх курганаў,
Як дзявочы бровы.

А над гэтым ўсім прыветна
Нахілілась неба;
Сьвеціць сонца, незаметна
Поўніць колас хлебам.

Шэпчуць нівы ў полі згодна,
Гнуцца каласамі.
Ой, ты, поле! гай ты, родны!
Толькі-ж я ня з вамі!

Толькі ў думках я вас бачу,
Шум здалёк ваш чую;
Я бяз вас тут годы трачу
І па вас гарую.

¹⁸/III 1910 г.

|}

ПЕСЬНЯ ЖНІВА.

Жарыць сонца бяз літосьці,
Варам пыша ад палёў,
Трэцца жыта ў пыл на просьце,
Зерне сыплецца далоў.

Хоць бы хмарачка дзе ў небе,
Хоць бы рэдзенькі цянёк,—
І бяз часу ў цьвёрдай глебе
Сьпее грэчка і лянок.

Душна ў полі і маркотна.
Постаць жоўтая хлябоў
Ціхім шолахам гаротна
Просіць жнеек і сярпоў.

Вось прышлі і жнейкі ў поле,
Заскакаў крывы сярпок.
І панёсься на прывольлі,
Ціхі будзячы дзянёк.