Старонка:Vodgulle 1922.pdf/29

Ўсё маўчыць, бы сон закляты
Навялі тут ведзьмары.

Толькі зрэдка між крыжамі
Разгалосіцца ўдава,
Ды ў яру дзесь вечарамі
Сьвішча жудасна сава.

І над гэтаю магілай
Жыцьця цёмнага людзей
Гостры жуд таемнай сілай
Налягае ўсё цяжэй.

25/XII 1919 г.

|}

МЯЦЕЛІЦА.

Нізка зьвіслі над зямлёю
Хмары сьнегавыя.
Нудна плачуць над ракою
Лазьнякі густыя.

Лес гудзе, дрыжаць галіны,
Стогне бор хваёвы,
Глуха стогнуць верхавіны,
Гнуць свае галовы.

Белай мглою ўсё закрыта,
Сыпле сьнег. Шугае
Вецер сівер і сярдзіта
Гурбы пасыпае,

Ўсе дарожкі замятае.
Круціць сьнег і носіць,—
Дзікім зьверам завывае,
Жаласна галосіць…

Ой, ты вецер, сын прастору!
Смутна ты галосіш.
Ці ня наша гэта гора
Ты ў палёх разносіш?

10/I 1910 г.