Гэта старонка была вычытаная
І далёка скрозь па полі
Гладзь сьнягоў бялела.
Я глядзеў—душа па волі
Плакала і млела.
І ўзьнімаўся дым клубкамі,
Зьлёгка пазлачоны.
І з апошнімі касамі
Зьнік і слуп чырвоны.
І я думаў, што ў ваконцы
Ты, як я, стаяла,
На апошні погляд сонца
Ў смутку пазірала.
27/I 1911 г.
|}
|
ДА ВЯСНЫ. Мароз, зіма, Мяцеліца, Ці скора-ж ты, Ідзі, згані Акрый лугі,
|
