Старонка:Vodgulle 1922.pdf/23

І на дол, ўжо амярцьвелы,
Так пакорліва, нясьмела
З ціхім шолахам ляціць…

Ціха ў гаю і маркотна,
Толькі лісьцечка гаротна
Нешта смутнае гудзе.

Ў гэтай мове ападаньня
Песьню нуднага зьмярканьня
Думка чулая вядзе.

16/X 1916 г.

|}

ДАРОГА.

Ад кургана—да кургана,
Ад гая—да гая
У пяць нітак лягла цьмяна
Пуціна крывая.

То лясок, то луг, то поле,
То лужок зялёны…
Эх, прастор! эх, воля, воля
І балот разгоны!

І куды бяжыш, дарога,
Тканка ног і кола?
Ды маўчыш, пуцінка строга,
І маўклівы долы…

Ну, што-ж? далей! гайда далей
За узгоркі тыя…
Ня стрымацца нам: мы—хвалі—
Ціхія, рачныя.

16/XI 1916 г.

ГАЙ.

Люба ўспомніць гай зялёны
Сосен пышныя кароны,
Гурт прыўдалых іх камлёў,
Дзе так ціха, так прывольна,