Старонка:Vodgulle 1922.pdf/22

Хоць грыміць яшчэ гром і зямельку трасе,
Хоць маланка жахліва гарыць;
Над раўком-капяжом ў саламянай страсе,
Як сьляза, яшчэ кропля дрыжыць;

Але глухне раскат, і маланка радзей
Палыхае ў гняўлівых клубкох…
Заспакойся-ж, мой брат, і глядзі весялей,
Бо сьмяецца ўжо сонца ў палёх!

1921 г.

|}

МУХА.

Ночка. Ў хаце ўсе паснулі.
Ціха зорачкі мігнулі,
Ў вокны месячык глядзіць.
А пад стольлю ў павуціне
Б‘ецца муха-сіраціна
І так жаласна пішчыць…

Гэты жаль на душу сходзіць
І аб леце думкі родзіць—
Шкода лета і цяпла.
Ночка бледна і маркотна…
А ёй ўторыць ўсё гаротна
Звон мушынага крыла.

10/X 1916 г.

ВОСЕНЬ У ГАЮ.

Гай заціх, бы зачарован,
Гук і сьпеў яго пахован,
Гай штось марыць і маўчыць,

Як душа ў часы зьмярканьня,
Толькі песьняй пахаваньня
Вецер ў лісьцю зашуміць,

А яно памеж камлямі
Залаценькімі раямі
Заснуецца, задрыжыць