|
Сінь і глыб бяз ко́нца-края…
Ціш і згодачка сьвятая
Неба, землю абнялі.
Сонца зранку жарам пыша,
Ветрык лісьце чуць калыша,
Вее чуць паўзьверх зямлі.
Лес і поле з збажыною,
Апавітыя смугою,
Задуменныя стаяць.
І сярод цішы трывожнай
Над зямелькаю набожнай
Сталі хмаркі вынікаць;
Ды так ціха, так пужліва,
Як бы зданкі або дзіва
Невядома скуль ўстае.
Шырыць сонца клуб іх белы
І маланак-громаў стрэлы
Ім на страх зямлі куе.
А зямля як бы замлела,
Нават дуб стары нясьмела
Зрэдка лісьцем павядзе.
Змоўклі ўсе вакруг абшары,
Бо замысьлілі штось хмары…
Ой, знаць, бура загудзе!
| 
