Старонка:Vita (1926).pdf/37

Каб тая-ж цяпер асалода,
была што ў хмялёвым юнацтве, —
здаецца за зорамі-б зьлётаў,
расчыніўшы душу сваю насьцеж.

А потым схіліўся-б да долу
і зямлі-б прапяяў „Veni creator“.
Ой ты, доля, пясьнярская доля,
учора і сёньня бяз брата!..

|}