Гэта старонка не была вычытаная
Чаго-ж яшчэ нам болей?
А вось:
давалі гымны нюняць,
каб радасьць ня ўпілася болем
па сялянскіх пунях…
Хлапцы!
сягоньня з намі сонца, —
мы з ім ў дарозе ня прыстанем.
Ці-ж можа пахкасьць ў нас астыць?
Ніколі, не!
Пал хмелем моцна-моцным
мы прыдзем на паўстанак
новага сталецьця…
Няхай мінуўшчына нас не кляне,
наш сьпеў ад сэрца льлецца.
Затым
мне й хочацца сьмяяцца дзіцем,
галоў схіліўшы
на прыпол вякоў.
Мне хочацца дзівіцца і дзівіцца,
як чокаюць кілішкі
буйных слоў.
|}
