АД РАДАСЬЦІ
Ад радасьці мне хочацца сьмяяцца дзіцем, галоў схіліўшы на прыпол вякоў.
Мне хочацца дзівіцца і дзівіцца, як чокаюць кілішкі буйных слоў.
Я іх люблю, — яны мне блізкія з дзяцінства. Узяў я з імі шлюб, і сэрца радасьць цісьне, і ў сэрцы зоры бліскаюць.
І я, — я не адзін такі — нас шмат. Хто хоча, поглядам акінь… Які бунтоўны штаб! Якія ў песьнях тоны!
